(parantez)

Yarın olunca böyle düşünür müyüm diye sormuşum, yarın(lar) oldu hayır öyle düşünmüyorum. Önemli olan bahsi geçen türde imkanların belli bir düzende çark etmesiymiş. Yapılması gereken farkedebilmekmiş, (bu muameleyi hakeden şeyleri) unutabilmek, önünü görebilmekmiş önemli olan.
Ah bir de edebiyat sadece melankoliyi dile getirmek değil, yeri geldiğinde (kaç kere yeri gelir hayatımızda) mutluluğu, huzuru da paylaşabilmekmiş. Takvimin gösterdiği günle (14 şubatın ilk saatlerindeyim ) alakası olmayan nedenlerin verdiği yaşama sevinci. İşte bir gece yarısı bu amaçla kalktım yazıyorum (böyle şevkin varken yaşamalı, uyumamalısın).
.....
.......
.........
Hani hüznün sebebi yoktu ya mutluluğun da olmasa gerek.
Dileğim o ki ruhun bu müsbet hali ömürümüzde bir parantez arası olmaktan çok, onun anafikri olacak cümlesi olsun.

mut-lu

İnsan ömürlerce bekler ömrünün gelmesini en çok istediği günlerini yaşamak için. Beklemekten ziyade çalışır, hatta aracı amaç olur, yok olur da bu uğurda. Eksikler, mutlu günlerin gelmeyişinde üretilen bahaneler uzatır bu bekleme süresini. Ama biliriz de bilmezden geliriz ki çok şey elde etmek çok mutluluk demek değildir.
Yarın böyle düşünecek miyim bilmiyorum ama şimdi sahip olabileceğim en iyi imkanlar arasında imkansızlıklarla çatışıyorum. Aslında öyle insanlar var ki kıskanılacak, ikameti yasak, yıkılmaya yüz tutmuş eski bir konakta, kışın kurdukları bir sobayla günlerini gün gecelerini seyran eylerler. Hem şair "Sen mutluluğun resmini yapabilir misin?" dediğinde yapılan tablo neydi; bir yatak, üstünde garib halli bir adam, bir kadın, bir düzine çocuk, aşağıda kedi köpek, sağ altta Abidin Dino'nun imzası.
Gün olur romanlar yazar, bin bir çeşit karakter üretirim. Her birine bin bir çeşit hayat tarzı biçer, her birine, altlarına kendi kimliğimi gizleyerek yeni isimler veririm. Maceradan maceraya atılır onlar da benim gibi, ansızın kaçar giderler şehirlerden, sonra herşeyleri olur ellerinde ama onları da kıskanırım ya hiçbirinin sonunu "mutlu son" a bağlayamam...